نویسنده: افشین طباطبایی

 اگر هنرهای رزمی واقعاً به درد دفاع شخصى­ می­خورد، آيا برای به روز بودن باید درگذر زمان، مرتب تغيير كند؟ تكنيك­هاى رزمی در موقعيت تاريخى خاصى، ابداع و درست شدند كه خشونت­ و تهاجم، رودررو، فيزيكى و قابل پيش­بينى بود.

شليك يك گلوله ازراه­دور، با كلت يا رولور و يا تفنگ، امری عادى نبود. امروز وضع كاملا متفاوت است، درگيرى­هاى خشونت­بار، غالباً با سلاح­هاى گوناگون گرم، صورت مى­گيرند. يك تك تيرانداز از فاصله­ى دو كيلومترى، مى­تواند كسى را مورد هدف قرار دهد. در چنين اوضاعى، هنرهای ­رزمی و فنون فيزيكى آن، كارآيى و تأثير لازم را ندارد. اين­جا است كه نقش بُعد معنوى هنرهاى رزمى، جلوه مى­كند. (البته بحث حفاظت و بادی گارد موضوعی متفاوت است که امری حرفه­ای محسوب می­شود).

احتمال برخورد گلوله، در تاريكى نقطه­اى خلوت، در شهرهاى بزرگ كشورهاى مختلف، امرى غيرممكن و كمياب نيست، از اين­دست وقايع هرروزه درگوشه وكنار جهان رخ مى­دهد.

شخصاً معتقدم، بهترين شيوه­ى دفاع شخصى، دورى جستن از شرايط خشن و خطرناك است. نبايد اجازه دهيم تبديل به سوژه­ى خشونت كسى شويم، تحت هيچ­عنوانى نبايد وارد فضایی ملتهب شد. به هرشكل ممکن بايد جلوى آن را گرفت .

دنياى مدرن و شتابانى كه در آن زندگى مى­كنيم، آلودگی هوا، آلودگى­ صوتى، فشارهاى روزمره­ى اجتماعى ناشى از شغل، ترافيك، امور اقتصادى و... بحران و شرايط سختى را براى همه­ی انسان­ها، از مرد و زن فراهم نموده است. تمام عوامل جامعه­ى امروزى، پارامترهايى هستند كه انسان را تحت فشار و سيطره­ى خود دارند و به گونه­اى ناخواسته، مشكلات و بار زيادى را به او تحميل كرده و زندگى را سخت مى­كنند.

ناملایمات خشن زندگى روزمره، خود، مهاجم و متخاصمى شرور، براى نوع بشر محسوب مى­شود. پس ابزار دفاع - چه روانى و چه جسمى - در برابر هجوم بى­امان لشكر مخرب و ويرانگر مشكلات دنيا چيست؟

به­دست­آوردن آرامش، گرفتن سررشته­ى زندگى در دست، پيدا نمودن شرايط مطلوب و... از توان خيلى­ها خارج است، استحكام روانى شهامت زيادى، مى­طلبد. آيا هنرهاى ­رزمى مى­تواند ما را در رسيدن به اين مهم، يارى رساند؟

هنرهاى رزمى فقط روش و راه دفاع و مبارزه­ى فيزيكى نيست، بلكه شيوه­ى مبارزه با چالش­هاى روانى و روحى ناشى از فشارهاى اجتماعى هم هست. هنرهای رزمی جنگ تن­ به ­تن با مهاجم نيست، خوددارى كردن از هر نوع برخورد فيزيكى خشن، خود بخش بزرگى از انديشه و فلسفه­ى هنرهای رزمی محسوب مى­گردد.

ديد و درك و فهم ما از هنرهای رزمی، بايد به سطحى برسد كه نه تنها قادر به دفاع فيزيكى از خود باشيم، بلكه بتوانيم روان و درون خود را، به عدالت و توازن متناسب برسانيم. اگر هنرهای رزمی را يك راه (معنوى) بدانيم، فلسفه و هدف نهايى آن، كه دست­يابى به صلح و آرامش درونى و روانى است را سرلوحه­ى خود قرار خواهيم داد.

بايد به مرحله­اى برسيم كه بتوانيم اظهاركنيم، كاراته از زندگى من مراقبت مى­كند، كاراته از من حراست و پاسدارى مى­كند، چه از روانم، چه از تنم و به تعبيرى ديگر، از ما در برابر هر هجوم دون و هر پلشتى حفاظت مى­نمايد.

هنرهاى ­رزمى، فلسفه و مكتبى فراتر از فنون و تكنيك­هاى فيزيكى ا­ست. مهارت­هاى فردى و عملى، بخش كوچكى از دانش هنرهاى ­رزمى به حساب می­آید. هنر رزمى، مثل استخرى بزرگ و پر آب است كه هم مى­توان شيرجه زد و به كف استخر رفت و هم امكان شنا در قسمت كم عمق و باقى ماندن روى سطح آب هست، بسته به توانايى، تجربه و دانش شما دارد كه به چه ميزان و براى چه موردى از آن استفاده نماييد. به­طوركلى، هنرهاى رزمى مى­تواند بسته به سطح توقع و نظر عميق و كامل باشد و يا سطحى و ساده.